Roz.2- Lenka i Krzysiek, jako.. niańki

Robiąc sobie poranną kawę, uświadomiłam sobie, że głos, który słyszałam wczoraj w słuchawce to był głos Krzyśka. Coś od razu mi się w nim spodobało, nie do końca jednak wiem co. Z tej zadumy wyrwał mnie dźwięk dzwonka: black and yellow, tarara.  Spojrzałam na ekran, nieznany numer. Zastanawiałam się chwilę czy odebrać. Przycisnęłam w końcu zieloną słuchawkę
-Słucham?- zapytałam niepewnie , trzymając w rękach kubek parującej kawy
- Lenciaaa, możemy do ciebie przyjść na śniadanie, bo ten głupek ma pustą lodówkę- po drugiej stronie jęczał Michał Kubiak
- Matko, sieroty! Co byście beze mnie zrobili?- zapytałam
- Dawno byśmy umarli!- krzyknął do słuchawki Zbyszek, pewnie ustawili mnie na głośnik
- To wpadajcie jak jesteście bardzo głodni, dzisiaj mistrzyni kuchni serwuje omlety- uśmiechnęłam się do siebie
- Pycha! Za minutę będziemy!- odparł radośnie Kubiak i się rozłączył
Pokiwałam tylko głową i ogarnęłam troszkę kuchnie, bo panował w niej niezły burdel. Zadzwonił dzwonek, więc poszłam otworzyć drzwi. Moim oczom ukazał się bardzo dziwny widok. Chłopcy przyszli... w piżamach! Krótkie bokserki, bluzki, kurtka i buty.
- Nie zimno wam!?- aż krzyknęłam
- Co ty, na dworze jest cieplutko!- uśmiechnął się Zibi, dotykając mnie swoją ręką. Pisnęłam, była lodowata!
- Fajne mieszkanie, dużo w nim przestrzeni- ocenił Kubi, który był tu po raz  pierwszy.
- A dziękuje, sama je sobie zaprojektowałam- uśmiechnęłam się do niego, prowadząc do kuchni.
Kiedy weszliśmy, Zbyszek leżał już rozwalony na swoim ulubionym krześle, popijając moją kawę.
- Hej, to moja! Tam masz czajnik, tam jest kran z wodą! Resztę chyba ogarniesz!- podeszłam, odebrałam mu kubek i pokazałam język. Po moich słowach zaburczało im obu w brzuchach. Zaśmiałam się  zabrałam się za śniadanie. Z niecierpliwością czekali, postukując palcami o blat stołu. W końcu z dumą oświadczyłam
- Podano do stołu!- stawiając przed nimi talerz parujących omletów, słoik dżemu i kubki z kakao.
-Matko, jak mi tego brakowało!- rozmarzył się Kubiak, jedząc już drugiego omleta
- Trzeba nas było odwiedzić, a nie teraz narzekasz- wytknęłam mu
- Nadal się na mnie o to złościsz?- spytał, robiąc smutną minkę
- A powinnam? - spytałam
- Lenuś no ja cię przepraszam, ale ja miałem treningi i wiesz, nie było jak przyjechać- zaczął się tłumaczyć, a ja mu przerwałam
- Nawet mnie nie przytuliłeś, ty zimna istoto bez uczuć!- załkałam
Zerwał się z krzesła, podbiegł do mnie i mocno przytulił. Tak chwilę staliśmy,a Bartman szybko nas podsumował
- Dzieci, duże, ale nadal dzieci- popił kakao
- Bardzo dziękujemy za pyszny posiłek, zapraszamy jutro do nas!- oświadczył Kubiak
- O, to ty zostajesz w Rzeszowie?- zapytałam, zdziwiona
- Ja bym nie został? Bartman ma urodziny w końcu nie?- szturchnął go w żebra
Zrobiło mi się gorąco! Zapomniałam o jego urodzinach! Z tego wszystkiego zdjęłam moją koszulę.
- DZIEWCZYNO CO CI SIĘ STAŁO W RĘKĘ?!- krzyknął przerażony Kubiak. Spojrzałam na nią i sobie przypomniałam, że Michał nie widział mojego rękawa.
- A no wiesz, wpadłam do salonu i tak jakoś wyszło- machnęłam tylko rękę. Zauważyłam, że Zbyszek gada z kimś przez telefon.
- No stary, ja i dzieci? Poproś lepiej Krzysia! Czekaj, zapytam- przyłożył rękę do słuchawki- Lena, dzwoni Piotrek, ma sprawę
- No, jaką?
- Muszą z Julką wyjść na dwie godziny, a nie ma kto się zając Michasią, nie dałabyś rady?
Zastanowiłam się chwilę. W sumie czemu nie? Lubię dzieci, a mała wydawała się urocza.
- Jasne, powiedz im , że z wielką chęcią- uśmiechnęłam się
- Wpadnie, dobra to zadzwoń jeszcze do niego, do zobaczenia na meczu.
- Powiedz mi tylko, gdzie on mieszka, ten Piotrek- poprosiłam go. Podał mi nazwę ulicy i numer domu, po czym, pozmywali po sobie, kiedy ja się ubierałam i malowałam.
- No to powodzenia z małą, słonko- pożegnał się ze mną Zbyszek
- Dasz sobie radę, wierzę w ciebie! - przytulił mnie Michał
- Idźcie już, bo zaczynam wątpić w ten pomysł- ostrzegłam ich. Pomachali mi jeszcze i ruszyli w piżamach do domu.

Na moim Maleństwie szybko dotarłam pod wskazany adres. Dzielnica była bardzo ładna, nowe domki szeregowe, bardzo rodzinne. Idealne miejsce do wychowania dziecka. poszukałam domu z nr.1 i zapukałam do drzwi. Po chwili pojawił się w nich Piotrek.
- Cześć, bardzo ci dziękuję, że się zgodziłaś! Ratujesz nam życie!
- No bez przesady Piotrek, to zwykła pomoc - uśmiechnęłam się do niego
Zobaczyłam, że Julka schodziła właśnie z dziewczynką ze schodów. Uśmiechnęła się do mnie, a ja nie pozostałam jej dłużna.
- Jesteś wielka, każdego, którego pytamy nigdy nie chce z nią zostać- powiedziała, podając mi ją
- Czemu? To taka słodka istotka- powiedziałam, uśmiechając się do małej
- Widzę, że chyba cię polubiła. Nie płacze, ani nic- powiedział Nowakowski, podając żonie płaszcz
- Ma się ten urok osobisty!- mrugnęłam do nich
- Igła zaraz będzie, więc nie będziesz z nią sama- poinformowała mnie Julka. Kiwnęłam głową na znak, że przyjęłam  Zastanawiałam się tylko co to za Igła? Pewnie jakaś koleżanka Julki. Nowakowscy ubrali się i pożegnali z nami. Zostałyśmy z Michaliną we dwie. Czekałyśmy na tajemniczą Igłe. W końcu zadzwonił dzwonek, a ja poszłam otworzyć drzwi, zostawiając małą na łóżeczku. Stanął w nich... Krzysiek!
- Cześć! - krzyknął i wszedł do środka. Cały czas będąc w szoku, zamknęłam za nim drzwi.
- Co ty mi się tak przyglądasz?- spytał, wieszając kurtkę
- Zastanawiam się czemu mówią na ciebie Igła- przyznałam
- Serio? Kurde, pierwszy raz mi się to w życiu zdarza- podrapał się w głowę- To przez moje nazwisko, Ignaczak
Potrzebowałam kilku minut, żeby to sobie ogarnąć, po czym wybuchnęłam głośnym śmiechem.
- No i wszystko jasne! Chodź, idziemy do naszego aniołka!- złapał mnie pod rękę i pociągnął do pokoju. Na jego widok mała się roześmiała, cichutkim śmiechem, który brzmiał jak dzwoneczki. Chyba bardzo lubiła Igłe.
- Kurde, ale masz podejście. Widać, że ona cię ubóstwia- przysiadłam się do nich i pomogłam układać im klocki
- Dzieci mnie kochają, no i nie tylko dzieci- puścił mi oczko. Zachichotałam, bo wyglądał przy tym bardzo komicznie.
- Krzysiu, ty mój amancie, zobacz lepiej czy moją wodę, bo chętnie bym się czegoś napiła- powiedziałam, dźgając go w żebra. Skrzywił się teatralnie, ale poszedł do kuchni. Coraz bardziej zaczęłam go lubić. Wydawał się taki szczery, a przy tym zabawny i niewinny jak małe dziecko.
- Napoje podano!- powiedział Krzysiek, podając mi szklankę wody
- Jakiż ty szarmancki. Zakochać się można- wyszczerzyłam moje kiełki
- Proszę bardzo! Jestem otwarty na propozycje-  powiedział, rozkładając ręce. Pobawiliśmy się jeszcze chwilę z Miśką, a potem usiedliśmy na kanapie, a małą położyliśmy do łóżeczka. Wybrałam książeczkę pod tytułem : " Śpiąca królewna" i zaczęliśmy ją czytać, najpierw ja, swoim spokojnym głosem, a potem Krzysiu tym ciepłym, cichym głosem, który tak lubiłam od wczoraj. Oparłam głowę o jego ramię i zamknęłam oczy, a on czytał nadal:
...wtedy królewicz wziął księżniczkę w ramiona i złożył na jej ustach pocałunek, a potem zły czar prysł...
Zakończył naszą bajkę, a ja odjechałam, z głową na jego ramieniu. Poczułam, że kładzie swoją głowę na mojej, a chwilę później spał razem ze mną i Michaliną. W takim stanie zastali nas Nowakowscy, którzy w końcu wrócili. Spojrzałam na zegarek, dochodziła 16. Pożegnaliśmy się z naszymi gospodarzami i ruszyliśmy w stronę naszych pojazdów. Nagle wpadłam na pomysł
- Hej, Krzysiu! Nie chcesz się przejechać?- wskazałam na motor
Stanął koło mnie w sekundę.
- A mogę? Tyle, że ja nie umiem na tym jeździć- zmartwił się. Wyjęłam tylko drugi kask i podałam mu go.
- Nakładaj, jedziemy na halę- poinstruowałam go
- A możemy najpierw do mnie do domu/ Zabrałbym torbę?- spytał
Kiwnęłam głowę, zapinając kask.Wsiedliśmy na moje Maleństwo i ruszyliśmy. Pół godziny później byliśmy pod Podpromiem.
- I jak? Podobał się?- zapytałam
- Bardzo! A w drugą stronę też mnie odwieziesz?- spytał radośnie
- Nie ma problemu- pokiwałam głową i weszliśmy na hale.






Bum szakalaka! Mamy drugi rozdział, w którym totalnie nie wiedziałam co mam napisać  Zostawiam was z nim, a sama lecę pisać rozprawkę i kuć edb :/ Zachęcam do komentowania i zostawiajcie mi linki do blogów, a na pewno zajrzę! ;)
pozdrawiam, życzę miłej lektury, Julka